تخمین بیشینه دمای هوا با رویکرد اقلیمی‌ و آماری

در سال­های اخیر تغییر اقلیم عامل موثری می­باشد که تاثیرات مهمی‌ در گسترش خشکسالی، تغییر الگوی کشت و تاثیرات منفی زیست­محیطی دارد. در این میان تخمین بیشینه دمای هوا در مطالعات اقلیمی، کشاورزی و مدیریت منابع آب دارای اهمیت چشم‌گیری است، بنابراین انتخاب رهیافت جامع جهت برآورد دمای هوا ضروری می­باشد. استفاده از روش­های آماری (رگرسیونی) از گزینه­های مطرح است که دو عامل در افزایش کارایی روش­ها تاثیر دارد: متغیرهای موثر در روش و نوع روش آماری. در این تحقیق، متغیر­های موثر در روش از دیدگاه اقلیمی‌ مورد بررسی قرار گرفت و بررسی عامل دوم براساس مقایسه روش­های رگرسیونی کلاسیک و فازی با استفاده از اطلاعات برخی از ایستگاه­های هواشناسی کشور ایران انجام گرفت. در اقلیم­های مختلف تاثیر متغیرهای هواشناسی بر بیشینه دمای هوا یکسان نیست و براساس ضریب تبیین محاسبه شده نوع متغیرهای هواشناسی حاکم بر اقلیم خشک و نیمه­خشک دارای مشابهت زیادی هستند. از میان متغیرهای هواشناسی، میانگین دمای هوا در تمام اقلیم­های مورد مطالعه دارای بیشترین ضریب تبیین می­باشد. در مورد نوع روش مورد استفاده، در ایستگاه­های بندر انزلی - رامسر و سایر ایستگاه­ها به ترتیب رگرسیون فازی نامتقارن و رگرسیون فازی متقارن عملکرد بهتری دارد. براساس معیارهایی مانند خطای ریشه متوسط مربعات، رگرسیون فازی نسبت به رگرسیون کلاسیک از کارایی بالایی برخوردار است.